¶ Stefan Niesiołowski przypomina swoje aresztowanie w 1970 roku. Ponieważ tylko prawda jest ciekawa zapraszam do lektury wątku, w którym przypomnę to, o czym "zapomniał" pan Stefan. Jedziemy:
Zatrzymanie, a następnie aresztowanie Stefana Niesiołowskiego związane było z jego działalnością w nielegalnej (dla komunistów) organizacji niepodległościowej "Ruch". Niesiołowski zaczął sypać już podczas pierwszego przesłuchania.
W swoich kolejnych zeznaniach ujawnił, kto krył się za poszczególnymi pseudonimami, a 9 września 1970 roku zobowiązał się udzielić wszystkich informacji w zamian za nadzwyczajne złagodzenie kary. Ale chociaż powiedział wszystko, SB z umowy się nie wywiązała.
"Musiałem się zdecydować – albo zaprzeczać wszystkiemu i odmówić zeznań, albo zeznawać wykrętnie. Nie miałem odwagi ani siły odmówić zeznań i to był mój największy błąd. Potem nie rozumiałem dlaczego. Nic mnie właściwie nie usprawiedliwiało, poza strachem” pisał po latach.
W 1992 r. Niesiołowski musiał zawrzeć ugodę ze swoją byłą narzeczoną Elżbietą Lukasiewicz-Nagrodzką, o której powiedział, że przez nią skazano go na siedem lat więzienia. Z dokumentów jasno wynika, że to on obciążył swoją ówczesną narzeczoną.
Lukasiewicz zachowała się w śledztwie bardzo odważnie i długo odmawiała podawania jakichkolwiek informacji o „Ruchu”. Zaczęła zeznawać dopiero wtedy, kiedy pokazano jej protokoły przesłuchania narzeczonego.
Niesiołowski jeszcze w więzieniu próbował ją prosić o rękę. Ona jednak uznała go za zdrajcę i zerwała z nim wszelkie kontakty. Po wyjściu z więzienia nie mogła znaleźć pracy. Ostatecznie wyemigrowała do Wielkiej Brytanii.
Na koniec kalendarium śledztwa:
- 20 czerwca 1970 r. Niesiołowski przyznaje się do istnienia „Ruchu” i że była to organizacja konspiracyjna. Twierdzi jednak, że nie było przywódców.
- 21 czerwca 1970 r. przyznaje się do winy, tj. do udziału w organizacji. W wyjaśnieniach wymienia nazwiska najbliższych i przyjaciół i członków organizacji – m.in. brata - Marka, Andrzeja i Benedykta Czumów oraz Andrzeja Woźnickiego.
- 25 czerwca 1970 r. rozszyfrowuje, kto krył się pod pseudonimami „Emil”, „Jurek”, „Bolesław”. Jak twierdzi, sam nie bywał na zebraniach "Ruchu" ani nie pisał do "Biuletynu".
- 28 czerwca 1970 r. zmienia zeznania. Twierdzi, że to, co powiedział wcześniej po części nie było prawdziwe, od tej pory obiecuje mówić tylko prawdę. "Pragnę dziś wyjaśnić mój udział w nielegalnej organizacji w sposób szczery i zgodny z prawdą".
- 29 czerwca 1970 r. opowiada jak pozyskał dla organizacji swoją narzeczoną Elżbietę. Przyznaje, że poznał ją z członkami organizacji z Łodzi oraz z warszawskim działaczem - Andrzejem Czumą. "Wiadomo mi że Zagrodzka miała wziąć udział w akcji podpalenia muzeum Lenina".
- 8 lipca 1970 r. zdradza, że Czuma jest bardzo aktywnym członkiem ruchu i inicjatorem różnych akcji. Opowiada, jak zaprzyjaźnił się z Benedyktem i Hubertem Czumą. Przyznaje się m.in. do autorstwa kartki adresowanej do Andrzeja Czumy.
- 11 lipca 1970 r. przyznaje, że celowo zatajał fakty ws. spalenia muzeum Lenina. "Dziś całkowicie zrozumiałem swoje niewłaściwe stanowisko w tej kwestii i dlatego pragnę, tak jak i w innych sprawach, mówić tylko szczerą prawdę".
Bonus od edytora: wpis Stefana Niesiołowskiego dorobił się notatki społeczności, wciąż oczekującej na zatwierdzenie:
autor: John Bingham
źródło: https://x.com/MrJohnBingham/status/1803340312619737263